Ада Дјоруп

Авторката на делото Најмал отпор, Ада Дјоруп (Adda Djørup), го имаше своето деби како авторка во 2005 година со збирката поезија под наслов Monsieurs monologer. Нејзините приказни орбитираат околу егзистенцијалните теми со доза на хумор, што потполно одговара на стилот на нејзината проза и на впечатливиот филозофски осврт. Како потврда за нејзината литературна широчина, таа во 2011 година ја напиша драмата Korus’ Kabaret, а во 2015 година ја издаде збирката поезија Poesi og andre former for trods.

Ада Дјоруп живеела во Мадрид и во Фиренца, но сега повторно живее во Копенхаген, каде што има дипломирано компаративна книжевност на Универзитетот во Копенхаген. Покрај наградата од Данскиот совет за уметност во 2007 година, таа во 2010 година ја доби и Европската награда за литература за романот Најмал отпор.

Аматер

Краткиот роман на Жан Бак, Аматер, вдомува комплексен наратив. Дејството на романот 
е сместено во 2007 година, кога нараторот наидува на расказ што го напишал уште како осумнаесетгодишен студент во 1971 година. 
Се одлучува да ја препише првичната приказна, овој пат комбинирајќи ја со сеќавањето на една дамнешна љубов, Роза, млада девојка од Германија многу поискусна и сексуално посозреана од него.

Резултатот е сложена дискурсна мрежа, „полилог“, колаж во кој различните гласови не стекнуваат апсолутно, туку релативно значење, разоткривајќи ја смислата на делото превосходно во интертекстуалните празнини. Како и повеќето современи остварувања што ја избегнуваат линеарната нарација, и романот на Жан Бак
 е самосвесен, па неретко посегнува нанадвор,
 вон фабулата, кон размислите за сите можности
 и ризици што се исправаат пред авторот на
 едно книжевно дело.

Жан Бак

Жан Бак (Jean Back), авторот на делото Аматер е роден во 1953 година во Дуделанж, индустриски град во Луксембург, блиску до француската граница. Откако завршил основно образование во Еш-Алзет, станал јавен службеник, првин во Министерството за труд, а потоа во Министерството за култура. Од 1989 година, тој е шеф на Centre National de l’Audiovisuel во Дуделанж. Во 1990 година приреди фотографска изложба, Lieux et Portraits du Bassin minier. Згора на неговата силна приврзаност кон визуелните уметности, во 2003 година Жан Бак се сврти кон книжевноста со Wollekestol, како почит кон својот роден град и челичната индустрија. Жан Бак пишува на луксембуршки и германски јазик.

Градот Бохејн

Четириесет години во иднината. Некогаш великиот град Бохејн на западното крајбрежје на Ирска е на колена, заразен од пороци и поделен по племенски линии. Има угледни делови од градот, ама всушност градот живее во гетата и сокачињата на Дименград, зградите на Северните Висини и морничавите мочуришта на Големата Ништотија.

Со години градот го држела ладната тупаница на Логан Хартнет, елегантниот кум на бандата Хартнет Дотераните. Но, во воздухот виси една опасност. Велат дека неговиот стар непријател се вратил во градот: неговите верни следбеници стануваат амбициозни, „госпожата“ бара од него да се откаже од сè и да води уреден живот. А тука е и мајка му…

Градот Бохејн од Кевин Бери е визионерски роман што ги спојува
влијанијата од филмот и илустрираниот роман, од тројански удари и калипсо-ритми, од келтските митови и легенди, од фадо и сагите, и од сите големи наследства на ирската книжевност. Дело на маѓепсувачка фантазија и амбициозна лингвистичка инвентивност, вкусот на славното и новото.

Кевин Бери

Кевин Бери (Kevin Barry) е авторот на романот Градот Бохејн. Тој ja освои наградата за најдобар прв роман од Клубот на писатели, наградата Руни за ирска литература и наградата на Сандеј тајмс од И-еф-џи прајват банк за кратки раскази и беше номиниран за наградата за прв роман Коста. Неговите приказни се објавени во Њујоркер, Гранта Бук за ирските приказни и многу други списанија. Исто така, работи на драми и сценарија и живее во Каунти Слајго.

Чувар

Кафкијанска, и по замислата и по изведбата, Чувар на Петер Терин е дистописка алегорија за современите општества што трезно и внимателно го води читателот низ лавиринтите на раздразливоста
и неизвесноста кон освестување пред тешко пребродливата состојба на едновремено отсуство и потреба за сопствено преиспитување. Хари и Мишел имаат задача да чуваат станбен блок што се состои од четириесет луксузни апартмани. Сместени во големото подземно паркиралиште од каде што имаат непречен поглед кон влезот,
 со челична дисциплина и педантност тие ги спроведуваат рутинските инспекции. Но, Хари и Мишел не знаат ништо за карактерот на нивната мисија: целосно отсечени од надворешниот свет и без никаков контакт со помпезните, богати жители кои ги чуваат, тие не знаат ниту дали има (или барем имало) војна некаде надвор – онаму каде што улиците се злокобно и морничаво тивки. Па, дури и кога еден ден, сите станари – со исклучок на еден – го напуштаат блокот, заробени во своите улоги, Хари и Мишел продолжуваат да ги извршуваат старите должности.

Но, има ли смисла да продолжат да чуваат сега? И, ако пристигне нивната смена, како ќе се навикнат на еден свет потенцијално лишен од секојдневната здодевност и параноја на нивниот работен ангажман?

Петер Терин

Петер Терин (Peter Terrin), роден 1968 година, е фламански писател кој дебитирал со збирката раскази под наслов Код во 1998 година. По неговиот прв роман во 2001 година, Гребаница, се пробил со Бланко во 2003 година, за човек што ја губи својата сопруга поради киднапирање во автомобил. Потоа следува Прво жените и децата во 2004 година, каде што засекогаш се поставува во првите редови на фламанската литература. Во 2006 година ја објавува збирката раскази Јадачите на пчели.

Но, едно од неговите најзначајни дела е Чувар, номинирано за наградата за литература „Либрис“, со што го потврдува својот талент како стилист и творец. По оваа награда следуваат и Европската награда за литература за насловот Ирските времиња во 2010 година. И наградата АКО за литература за романот Пост Мортем во 2012 година. Следни негови дела се Монте Карло во 2014 година и Јука во 2016 година.

Кратка теорија за патувањето и пустината

Шесте приказни од Кратка теорија за патувањето и пустината од Кристијан Крусат го разгледуваат целосниот опсег на човековото искуство. Нè носат на патување околу светот, од сувите пејзажи на медитеранскиот брег, до делото на брилијантниот српски писател Милорад Павиќ.

Сите ликови ја исчекуваат, бараат или истражуваат можноста за откровение што никогаш не се појавува во нивното вкочането „тука и сега“. А сепак, парадоксално, изгледаат неспособни да преземат какво и да е ефикасно дејствување, со можниот исклучок на Лена, која пишува од лебдечкиот свет на соништата.

Според мистиците суфисти, душата е жедна за промена, а неподвижноста може да се почувствува како бавна смрт што може да доползи секаде: да се појави на патишта, на напуштени паркинзи или хотели преполни со туристи (пустината на модерниот свет). Сепак, дали по игра на судбината, или само како шанса (небитен инцидент, онесвестување на нудистичка плажа, авионска несреќа што никогаш и не се случила) можат додека да трепнеш да го откријат вистинското лице на отуѓеноста на ликот.

Благодарение на неверојатната разновидна проза, номадскиот стил, што се приспособува на различни духовни, физички или замислени места од секоја приказна и на кревката индивидуалност на нивните жители, Крусат ги води овие одвеани ликови низ амбисот на стравовите, сомневањето во себе и копнежите што го сочинуваат модерниот свет.

Кристијан Крусат

Кристијан Крусат Шрецмајер (Cristian Crusat Schretzmeijer), авторот на делото Кратка теорија за патувањето и пустината е роден во 1983 година во Шпанија, од татко Шпанец и мајка Холанѓанка. Магистрира книжевност на Универзитетот „Компултенсе“ во Мадрид и применета лингвистика на Меѓународниот универзитет „Менендез Пелајо“ во Сантандер и на Институтот „Сервантес“. Потоа, докторира компаративна книжевност на Универзитетот во Амстердам.

Крусат е автор на Статуи (Пре-Текстос, 2006), Спокојни во време на војна (Пре-Текстос, 2010) и Кратка теорија за патувањето и пустината (Пре-Текстос, 2011). Во 2010 година ја добива меѓународната награда за раскази „Мануел Љано“. Неговите есеи, преводи и книжевни студии се објавени во многубројни шпански и латиноамерикански списанија како „Ревиста де Оксиденте“, „Летра Интернасионал“, „Пунто де партида“ и „Ревиста Атлантика“. Приредувач е и преведувач на Копнежот за единственото. Теорија за белетристиката – збирка есеи од влијателниот францускиот симболист Марсел Швоб (Пахинас де Еспума, 2012).

Живеел во Франција, Мароко и Холандија, а моментно предава шпански јазик и книжевност во странство.